این نوشته کاتلین پارکر خیلی جالبه و نشون می ده داستان فمینسم و موافقت ها و مخالفت ها با اون (حالا البته منظورم تصور غالب فمینیستیه، نه لزومن دیدگاه های افراطی حاشیه ای)، یک امر مشترک بین المللیه و فرقی نمی کنه که یک فعال فمینیستی در آمریکا یا ایران (یا حتی اروپا) زندگی می کنه. البته اندازه و اشل فرق داره اما اصل موضوع مشترکه.
داستان را خانم پارکر از این انگاره ساخته شده ضدیت جمهوری خوهان آمریکایی با حقوق زنان آغاز می کنه و می گه که نادرسته و در ادامه هم اشاره ای داره به جایزه ای به نام Alice Award که توسط Sewall-Belmont House قراره در ماه سپتامبر به لورا بوش همسر رئیس جمهور سابق آمریکا -جرج بوش پسر- داده بشه.
22 نفر از فعالان حقوق زنان اما نامه ای نوشته و گفته اند که لورا بوش برای زنان کار خاصی انجام نداده که شایسته این جایزه باشه. جایزه ای که قبل از او، هیلاری کلینتون (وزیر امور خارجه آمریکا) و نانسی پلوسی (رهبر اقلیت دموکرات در مجلس نمایندگان) هم آن را گرفته اند. کاتلین پرکر این ادعا را رد می کنه و توضیح می ده که لورا بوش برای زنان در نقاط مختلف جهان فعالیت کرده و به عنوان مثال از برنامه مبارزه با سرطان سینه در کشورهای عربی مثال می زنه. اما اصل حرف او این نیست. نکته کلیدی این نوشته اون جاییه که می گه:
این 22 نفری کاری به کارهایی که لورا بوش در حمایت از حقوق زنان کرده یا نکرده کاری ندارند؛ اونها به این علت با لورا بوش مخالفند که او بر خلاف جو غالب فمینیستی، حرفی از موافقت با سقط جنین یا جلوگیری آزاد از بارداری و مسائلی از این قبیل مطرح نمی کنه و به همین دلیل هم هست که مورد مخالفت فمنیست ها قرار می گیره. مسائلی که در نقطه کلیدی طرح دیدگاه های فمنیستی قرار داره و البته جمهوری خواهان – از جمله همسر همین خانم بوش – به شدت با آنها مخالف هستند.
